Het tweede deel van mijn trip begint! Spannend!

Poeeeh!
Daar zit ik dan op het vliegveld in Hanoi. Ik wacht nu totdat ik kan boarden voor mijn vlucht richting Saigon. Het is alweer bijna een maand geleden sinds mijn laatste blog. Ik besefte het niet eens dat had alweer zo lang geleden was, tijd vliegt wederom voorbij. De afgelopen maand heb ik enorm veel gedaan!

Ongeveer een maand geleden ben ik met een drietal andere vrijwilligers op twee scooters naar Tam Dao geweest. Tam Dao is een plaats hoog in de bergen ten noorden van Hanoi. De rit richting Tam Dao was met momenten zeer vermoeiend, we kregen een lekke band langs de kant van de snelweg. Het is prachtig als je ziet hoe dat wordt opgelost. We wisten een Vietnamees te regelen die onze band heeft geplakt langs de kant van de snelweg. Zoiets zal je nooit zien in Nederland, is toch prachtig man ouwe reus! Eenmaal aangekomen aan de voet van de berg was het echt prachtig om te zien hoe groots de bergen zijn. De rit door de bergen is genieten, de frisse lucht deed mij echt goed! Soms hadden we stukken dat we met 18% stegen, daar had mijn scooter (Oliver) het zwaar mee. Haha, ja de scooter heeft een naam: Oliver! Hahahaha! Nadat we Tam Dao hadden bereikt viel het mij op hoe vochtig het was. In de gang en de hotelkamer stond standaard een laag water, zo vochtig was het. Al met al was het een trip om nooit te vergeten, prachtige foto’s gemaakt. Daarnaast waren er geen buitenlandse toeristen behalve wij vieren, lekker man!

Heb daar trouwens ook iets meegemaakt wat ik niet snel meer zal vergeten. We wandelden met zijn vieren door het dorp in de bergen. Op een zeker moment komen er een groep Vietnamese mannen met een mobiel karaoke apparaat op ons afgelopen, ik besloot met ze mee te dansen op de muziek. En voordat ik het wist zat ik met ze mee te zingen door de microfoon, haha dat is toch mooi jonge! We dansten en zongen voor een half uur met de Vietnamezen. We trokken zoveel bekijks dat mensen uit hun huizen kwamen en vroegen of ze op de foto met hun wilden. Als ik eraan terugdenk schiet ik nog steeds in de lach! Dat zijn situaties die je maar een aantal maal in je leven tegenkomt. Werelds!
Die Dinsdag heb ik met een aantal vrijwilligers “hond” gegeten. Ja, ik meen het. Ik heb hond gegeten. Ik had een adres gekregen van mijn lerares Miss Nhien, waar je het beste hond kon eten in Hanoi. Ze bereiden de hond op verschillende wijzen zoals gegrild, gebakken en een stoofpot. Het gehele tafereel ziet er bijzonder uit, maar ik heb er uiteindelijk best van genoten. Ik moet eerlijk zijn, ik zou het toch niet snel weer kiezen om het te eten. Achja, ik kan toch zeggen dat ik hond heb gegeten, dat is toch mooi ouwe reus!

Het weekend daarop was een feest weekend. Er verlieten een aantal vrijwilligers het huis waardoor we dat weekend aardig door hebben gehaald. Die vrijdag op zaterdagnacht ben ik rond een uur of vijf thuisgekomen. We hadden een die avond een “pub golf” georganiseerd in de oude wijk, en het was beren gezellig. Ik was niet dronken, maar ik had hem goed hangen. Die ochtend had ik enorm zelf medelijden, want om tien uur waren we alweer onderweg met een aardige kater voor een dagtrip naar het nationaalpark Ba Vi.

Ten zuiden van de stad Ba Vi ligt het nationaalpark Ba Vi zo’n 40 km ten westen van Hanoi. Ook hier wederom was het opvallend hoe mooi de landschappen in Vietnam zijn. Het is onbeschrijfelijk. We reden soms door kleine landwegen en kleine dorpen. Het straalt een bepaalde rust uit, waar ik enorm van kan genieten. Het nationale park was rustgevend, het is prettig om soms aan de drukte van Hanoi te kunnen ontsnappen. Het duurde ongeveer 45 minuten voordat we top van de berg hadden bereikt, althans dat dachten we. Bij aankomst bleek dat we 1500treden moesten nemen om de top van de berg te kunnen bereiken, gezien de fysieke staat waarop ik dat moment in verkeerde was het niet altijd even een pretje. Het uiteindelijke resultaat mag er zeker wezen, de pagode op de top van de berg was beeldschoon. Er leefden zelfs complete families op de top van de berg, fascinerend. Ook hier zagen we tijdens onze tocht weinig toeristen, ik vind het persoonlijk prettig om alle “tourist traps” te vermijden en de meer bekende plaatsen onder de Vietnamezen te bezoeken. De terugweg was in een woord, nat. We hadden de gehele tijd vrij hevige regen, wat maakte dat we compleet doorweekt en onder de modder zaten bij terugkomst. De foto staat al op Facebook!

Die zondag heb ik het Ho Chi Minh Mausoleum bezocht samen met een mede-vrijwilliger, Lucy. Er is een museum gewijd aan Ho Chi Minh, het valt hier op wat Ho Chi Minh heeft betekent voor Vietnam. Hij is de “All-Father” van Vietnam en heeft het land voor lange tijd geregeerd. De hele omgeving van het Mausoleum is tot in de puntjes verzorgd, prachtige tuinen en een huis van Ho Chi Minh. De beveiligingsbeambten lopen rond in een strak wit leger pak en marcheren statig rond in rotten van twee. Het is één van de topattracties van Hanoi, en dat was te zien ook. Wat een grote hoeveelheid toeristen, poeh…

Tijdens de werkweek is er elke avond wel wat te doen. Elke week ga ik naar een rockbar waar livemuziek wordt gespeeld. Ik ben inmiddels goede vrienden met de eigenaar, Lan Oc! Hij is zelf een begenadigd artiest en kan mooie muziek creëren met zijn elektrische gitaar. Het is dan ook altijd een plezier om daar de avond door te brengen. Daarnaast gaan we nog wel eens poolen, uiteten of een avondje doorzakken in één van de lokale bars.
Tijdens de werkdagen heb ik altijd een vast ritueel, nadat ik om 11 uur klaar ben met werken, ga ik meestal even naar de winkel om kaas en brood te kopen. Om vervolgens een kop thee te drinken met Sunny, mijn persoonlijke motor taxirijder waarmee ik inmiddels zeer goede vrienden ben geworden. Als ik thuis ben ga ik kruip ik meestal even achter het internet, onderhoud ik wat contact met vrienden en kijk wat Nederlandse programma’s zoals Voetbal International.

Een tweetal weken geleden zijn we met een zestal vrijwilligers een weekend naar het Nationaal park Cuc Phuong geweest. Het light op ongeveer 120 kilometer van Hanoi. Dat weekend was lekker relaxt, maar de transfers van Hanoi naar Cuc Phuong waren niet prettig. We hadden besloten om met de lokale bus naar Cuc Phuong af te reizen. Geen verstandig plan als je 1,89 meter lang bent. Ik heb letterlijk met opgetrokken knieën op de achterste rij in de bus gezeten. Aangezien de wegen in Vietnam niet altijd even goed zijn, wordt je regelmatig heen en weer geslingerd in de bus. Het was dus geen pretje, maar het was het waard. Ik heb een apen en schilpadden reservaat bezocht in het park. Daarnaast hebben we per mountainbike een grot bezocht in het park. Helaas hadden we te weinig tijd om alles te bezoeken, ik zit het te overwegen om terug te gaan voor een paar dagen. Heb daar ook wel een mooie situatie meegemaakt. Het was laat in de middag, ik zat aan het meer te ontspannen in het gras en er hing een prachtige mist rondom de bergen. Vervolgens begon een Vietnamese dame in de verte op een fluit te spelen, dat creëerde zo’n ontspannen en idyllisch gevoel, perfect!

Vorige week zijn we met zijn vieren naar de Opera van Hanoi geweest. Ik heb daar een concert van een of ander muziek orkest bezocht, vraag met niet wat precies. Voor de gelegenheid had ik ervoor gekozen om mijn pak die ik Hoi An heb laten maken uit de kast te trekken, haha! Het concert was best mooi en er werden een aantal Europese stukken gespeeld. Nadat het concert was afgelopen zijn we met een grote groep naar een club in de buurt van de Opera gegaan. En het mooie moet nu nog komen he… Ik loop dus die club in met mijn op maakte gemaakte pak, stropdas en schoenen. Ik ben daar nog geen minuut en de manager van de club komt op mij afgelopen. Vervolgens begint de manager een heel gesprek met mij, dus ik rustig meepraten. Aan het einde van het gesprek geeft hij mij zijn bussinescard en benoemt dat als er problemen of situaties waren ik deze kaart kon gebruiken. Daaropvolgend vraagt hij mij wat we willen bestellen, een fles sterke drank of wijn. Ik kijk dus naar dat menu en ik sla me daar toch stijl achterover van de prijzen, hahahahaha! Amai amai. Dus we besloten toch maar een biertje te bestellen. Het is fascinerend om te zien wat een bepaalde status een pak geeft. Ik denk dat die manager alleen maar dollar tekens zag, mooi man!

Afgelopen weekend ben ik samen met Lucy naar Halong Bay geweest. Het is een van de topattracties van Vietnam. We hadden een driedaagse trip geboekt. We moesten ons vroeg in de ochtend melden in de oude wijk, waar we opgepikt zouden worden door een bus. Tijdens het opstappen bleek dat er problemen waren met onze paspoorten, we hadden beiden kopieën bij ons. Dit was niet onze fout, mijn paspoort had ik niet beheer, omdat mijn visa werd verlengd. Tijdens het boeken werd ons gegarandeerd dat het geen probleem was. We konden uiteindelijk niet mee met de tour. Na een aantal minuten getelefoneerd te hebben met het reisbureau en ik mijn onvrede had geuit, konden we vrij plotseling toch mee met de tour. Uiteindelijk had het nog ook eens voordeel ook nog, onze kamers werden ter compensatie voor alle problemen geüpgraded naar VIP rooms, haha! Het was het al met al zeker waard, de eerste dag en nacht brachten we door op een boot die voer door Halong Bay. We hadden een leuke groep waarmee we goed contact onderhielden. Tijdens de ochtend werden we wakker tussen de rots en berg formaties van Halong Bay, ik opende onze balkon deuren en kroop snel weer in bed. Het was echt prachtig. Er hing een mist rond de bergen en op de achtergrond hoorde je het zachte gebrom van de Vietnamese vissersboten, ontspannen!

De volgende dag maakten we een trip over Cat Ba eiland om te eindigen bij het Monkey Island Resort, de transfers waren per bus en boot. Het is fascinerend om te zien hoe een compleet dorp is gebouwd op water. Er leven vooral vissers in de dorpen die gebouwd zijn op het water. De huizen en dergelijken zijn gebouwd van hout en drijven op plastic tonnen en piepschuim. Eenmaal aangekomen op het resort werd ons medegedeeld dat onze kamer was geüpgraded naar “Beachview Suite Deluxe” haha! De naam zegt het al, we hadden een bungalow met uitzicht op het strand. En het bed, dat was zo zacht en fijn. Aangezien ik al drie maanden slaap op een blok beton, haha zo erg is het ook weer niet! We hebben die middag in het wild levende apen bezocht en een heuvel beklommen. Die avond hebben we gedineerd met een Engels koppel dat we hadden ontmoet. Het was al met al een weekend om niet snel meer te vergeten.

Nu aan het einde van mijn blog, lig ik op mijn hotel kamer in Ho Chi Minh City!!! Ik ben een beetje vermoeid en ga vroeg slapen. Morgen ga ik de stad goed verkennen. Ik zal de komende vijf a zes weken rondreizen door Vietnam. Prachtig vooruitzicht, maar vind het best wel spannend omdat ik alleen reis. Ik ben ervan overtuigd dat ik nieuwe mensen ontmoet. Maar het onbekende is altijd een beetje spannend! Ik beloof nu wat sneller een update te geven... Check jullie later allemaal!

Tam Biet oftewel Tot Ziens!
Groetjes Vincent Schilder…. :)