De eerste dagen in Vietnam!
Door: Vincent Schilder
Blijf op de hoogte en volg Vincent
14 Januari 2014 | Vietnam, Hanoi
Jooooooooooooooooooo.......
Tja waar moet ik beginnen. Nou ja ik begin wel bij het begin, is net zo makkelijk :-)
De vlucht van Schiphol naar Singapore en vervolgens richting Hanoi waren aangenaam. De gehele vlucht was eigenlijk uitermate relaxt. Het grootste deel van de tijd heb ik films gekeken. Daarnaast werd alles tot in de puntjes verzorgd, zoals eten en drinken, kussen, deken, tandenborstel en je kreeg zelfs sokken! Bijzonder om dat alles te ervaren. Het is misschien apart, maar ik vind turbulentie echt kicken. Ik dacht meestal van nu gaat het gebeuren, maar het viel meestal allemaal mee.
Eenmaal aangekomen in Hanoi Airport, werd ik opgepikt door de plaatselijke vrijwilligers organisatie waar ik voor ga werken. Nadien in de auto was ik best wel vermoeid, ik kreeg allerlei aan informatie, waar ik maar weinig van heb onthouden.
Het was best spannend om de vrijwilligers voor het eerst te ontmoeten. Je hoopt toch stiekem dat je op geruisloze wijze wordt opgenomen in de groep. Al met al is het een hele gezellige groep met verschillende nationaliteiten zoals, Canadezen, Fransen, Amerikanen, Australiër, Denen en zelf Japan en China worden vertegenwoordigd. Ik kan nu zeggen na een aantal dagen dat ik prima wordt opgenomen in de groep, het zijn allemaal hele leuke persoonlijkheden. Het is intrigerend om te horen wat vrijwilligers hebben gedaan aan activiteiten in Vietnam. Daarnaast werden de stroopwafels en drop goed ontvangen.
Tijdens het avondeten zitten we met zijn alle aan een grote ronde tafel, dat creëert een hele leuke en gezellige sfeer. Je Engels wordt binnen korte tijd echt opgeschroefd naar een hoger niveau.
Ik slaap met totaal drie man op een kamer. We hebben alle drie een stapelbed voor ons alleen. De nachten zijn prima, maar ik ben blij dat ik oordoppen heb meegenomen. Rond 4:00 begin standaard de haan van de buurman te loeien, ik heb al een aantal maal gefantaseerd om deze om te brengen. In het begin heb ik wat slaap proberen in te halen, dit is goed gelukt.
De eerste dag:
Vrijwel meteen op de eerste dag kreeg ik te horen dat ik een citytrip door de oude wijk van Hanoi was gepland voor de nieuwe vrijwilligers. Dit is het grote hart en centrum van de stad. Als eerste activiteit zijn we naar het museum voor etnische minderheden in Vietnam geweest, dit was bijzonder interessant. Heb de verschillende culturen in Vietnam leren kennen en de daarbij behorende kledendracht, bouwstijlen, gereedschappen en rituelen.
Vervolgens ging de citytrip naar de oude wijk, met behulp van een lokale bus. Hier viel het mij op dat ik word nagekeken op straat en dat het zelfs een aantal maal is voorgekomen dat mensen foto's van mij maken. Het is heel apart om dit te ervaren.
De oude wijk zelf is echt prachtig, je merkt wel dat het gericht is op het toerisme, maar het heeft zijn eigen charme. Al de kleine straatjes, kraampjes en de bevolking geeft een hoop sfeer aan het geheel.
Als kennismaking hebben we bij drie lokale eettenten wat genuttigd en kregen een schat aan informatie.
Eenmaal terug in de Guesthouse waar ik verblijf, was het de planning om met alle vrijwilligers naar het rockfestival (Rock Storm) te gaan in het Hanoi Stadion. We namen een lokale bus richting het stadion. Het concert zelf was achteraf gezien een ervaring om nooit te vergeten. Ik heb staan dansen met Vietnamese jongelui en heb zelfs een vietnamees op de schouders gehad. Daarnaast krijg een aantal maal de reactie, YOU ARE SO TALL!!!
Aan het einde van de dag was ik echt gesloopt. Ik vertelde aan mijn mede vrijwilligers: When i touched the bed, i instantly fell Asleep...
Dag 2:
Op dag twee ben ik met de twee mede - vrijwilligers Stephanie en Becky naar de Parfum Pagode geweest. Dit was erg mooi om te bezoeken. Daarnaast was het gezellig met de twee andere vrijwilligers, beetje kletsen over thuis en Vietnam en alles. De rit erheen duurde 2,5 uur met een busje. Eenmaal aangekomen was het de tijd volledig waard, de prachtige kalksteen rotsen en bergen zijn echt prachtig. Ik heb die dag vele foto's kunnen maken. We gingen per boot naar de Pagode, aangedreven door een lokale Vietnamees. Daarnaast wordt en voor een maaltijd en alles gezorgd.
Nadat we waren aangekomen viel het mij op dat het zeker zijn schoonheid had, maar dat het wel volledig was ingesteld op het massatoerisme. Onderweg zie allerlei reclame borden van Pepsi, kraampjes en zelf een kabelbaan, dat alles vind ik best jammer. Ik kan wel begrijpen dat ze het doen,want er heerst grote armoede in dat gebied. Vervolgens kiezen de lokale mensen voor het toerisme om hun brood te verdienen. Ik ervaar het als een soort wisselwerking.
Het was gelukkig die dag totaal niet druk, maar ze verwachten na het Tet-festival echt massa toerisme, dus ik ben blij dat ik het nu heb kunnen bezoeken.
In de avond zijn wel samen met zijn drieën naar de oude wijk gegaan hebben daar gegeten bij een lokale eetkraam en wat gedronken in een café.
De laatste dagen:
De afgelopen twee dagen ben ik aan het werk geweest bij mijn project. Het is een centrum (Phuc Tue Center) waar kinderen met geestelijke beperkingen worden opgevangen.
Het is een non profit organisatie die niet wordt gesteund door de overheid. Het feit dat het niet wordt gesteund door de overheid, merk je meteen op. Het maakt best wel een armoedige indruk.
Het hoofd van het centrum is een tachtigjarige oudere Vietnamese vrouw, is hoorde van de lokale Vietnamese vrijwilligers van te voren, dat ze wat licht dementerend is.
Tijdens de kennismaking vertelde de lokale Vietnamese vrijwilliger wat over mijn achtergrond in Nederland, ze waren vervolgens zeer enthousiast. Iets te enthousiast als het aan mij lag, ze benoemde meteen dat er een aantal lastige gevallen waren die ik wel kon gaan begeleiden.
Dit voelde niet goed, waardoor ik ervoor koos om een grens te stellen. Ik heb vervolgens verteld dat ik geen dokter of psychiater ben.
Ze begrepen dit en benoemden vervolgens dat ik rustig kon gaan bouwen aan mijn verblijf hier.
Het werken in het verblijf bevalt opzich goed, maar ik ben niet enthousiast. Je moet veel initiatief tonen om wat voldoening uit je dag te halen. Daarnaast zet ik nogal wat vraagtekens bij de werkwijze neer van de leraren in het centrum.
Het is hier heel normaal dat je een pauze van 3,5 uur hebt. Ik vind het echt bijzonder, maar toch uitermate relaxt. Ja ik weet het, soms ben ik een luie donder.
Vandaag ben ik tijdens mijn pauze met de motortaxi naar de oude wijk gegaan. Het is vrijwel meteen onderhandelen met de motor taxi, aangezien het absurde bedrag wat hij vroeg.
In de oude wijk heb ik een tweetal shirts gekocht en een echte neppe RayBan zonnebril. Heb wat gegeten, voetbal gekeken en rond gelopen in de oude wijk.
Wat mij al vanaf dag een opvalt is dat het verkeer echt chaos is, maar dan ook echt chaos. De meeste vietnamezen zijn met alle respect, maniakken in het verkeer. Vooral in de als ik mij er in begeef bijvoorbeeld in de bus, taxi of motortaxi valt het op. Daarnaast is het heel normaal dat ten tijde van de spits (Rush Hour) ook scooters op de stoep rijden.
Ik ga nu maar is stoppen, we gaan hier film kijken met zijn allen!
Check jullie later allemaal, oftewel.... Xin Chao!
Tja waar moet ik beginnen. Nou ja ik begin wel bij het begin, is net zo makkelijk :-)
De vlucht van Schiphol naar Singapore en vervolgens richting Hanoi waren aangenaam. De gehele vlucht was eigenlijk uitermate relaxt. Het grootste deel van de tijd heb ik films gekeken. Daarnaast werd alles tot in de puntjes verzorgd, zoals eten en drinken, kussen, deken, tandenborstel en je kreeg zelfs sokken! Bijzonder om dat alles te ervaren. Het is misschien apart, maar ik vind turbulentie echt kicken. Ik dacht meestal van nu gaat het gebeuren, maar het viel meestal allemaal mee.
Eenmaal aangekomen in Hanoi Airport, werd ik opgepikt door de plaatselijke vrijwilligers organisatie waar ik voor ga werken. Nadien in de auto was ik best wel vermoeid, ik kreeg allerlei aan informatie, waar ik maar weinig van heb onthouden.
Het was best spannend om de vrijwilligers voor het eerst te ontmoeten. Je hoopt toch stiekem dat je op geruisloze wijze wordt opgenomen in de groep. Al met al is het een hele gezellige groep met verschillende nationaliteiten zoals, Canadezen, Fransen, Amerikanen, Australiër, Denen en zelf Japan en China worden vertegenwoordigd. Ik kan nu zeggen na een aantal dagen dat ik prima wordt opgenomen in de groep, het zijn allemaal hele leuke persoonlijkheden. Het is intrigerend om te horen wat vrijwilligers hebben gedaan aan activiteiten in Vietnam. Daarnaast werden de stroopwafels en drop goed ontvangen.
Tijdens het avondeten zitten we met zijn alle aan een grote ronde tafel, dat creëert een hele leuke en gezellige sfeer. Je Engels wordt binnen korte tijd echt opgeschroefd naar een hoger niveau.
Ik slaap met totaal drie man op een kamer. We hebben alle drie een stapelbed voor ons alleen. De nachten zijn prima, maar ik ben blij dat ik oordoppen heb meegenomen. Rond 4:00 begin standaard de haan van de buurman te loeien, ik heb al een aantal maal gefantaseerd om deze om te brengen. In het begin heb ik wat slaap proberen in te halen, dit is goed gelukt.
De eerste dag:
Vrijwel meteen op de eerste dag kreeg ik te horen dat ik een citytrip door de oude wijk van Hanoi was gepland voor de nieuwe vrijwilligers. Dit is het grote hart en centrum van de stad. Als eerste activiteit zijn we naar het museum voor etnische minderheden in Vietnam geweest, dit was bijzonder interessant. Heb de verschillende culturen in Vietnam leren kennen en de daarbij behorende kledendracht, bouwstijlen, gereedschappen en rituelen.
Vervolgens ging de citytrip naar de oude wijk, met behulp van een lokale bus. Hier viel het mij op dat ik word nagekeken op straat en dat het zelfs een aantal maal is voorgekomen dat mensen foto's van mij maken. Het is heel apart om dit te ervaren.
De oude wijk zelf is echt prachtig, je merkt wel dat het gericht is op het toerisme, maar het heeft zijn eigen charme. Al de kleine straatjes, kraampjes en de bevolking geeft een hoop sfeer aan het geheel.
Als kennismaking hebben we bij drie lokale eettenten wat genuttigd en kregen een schat aan informatie.
Eenmaal terug in de Guesthouse waar ik verblijf, was het de planning om met alle vrijwilligers naar het rockfestival (Rock Storm) te gaan in het Hanoi Stadion. We namen een lokale bus richting het stadion. Het concert zelf was achteraf gezien een ervaring om nooit te vergeten. Ik heb staan dansen met Vietnamese jongelui en heb zelfs een vietnamees op de schouders gehad. Daarnaast krijg een aantal maal de reactie, YOU ARE SO TALL!!!
Aan het einde van de dag was ik echt gesloopt. Ik vertelde aan mijn mede vrijwilligers: When i touched the bed, i instantly fell Asleep...
Dag 2:
Op dag twee ben ik met de twee mede - vrijwilligers Stephanie en Becky naar de Parfum Pagode geweest. Dit was erg mooi om te bezoeken. Daarnaast was het gezellig met de twee andere vrijwilligers, beetje kletsen over thuis en Vietnam en alles. De rit erheen duurde 2,5 uur met een busje. Eenmaal aangekomen was het de tijd volledig waard, de prachtige kalksteen rotsen en bergen zijn echt prachtig. Ik heb die dag vele foto's kunnen maken. We gingen per boot naar de Pagode, aangedreven door een lokale Vietnamees. Daarnaast wordt en voor een maaltijd en alles gezorgd.
Nadat we waren aangekomen viel het mij op dat het zeker zijn schoonheid had, maar dat het wel volledig was ingesteld op het massatoerisme. Onderweg zie allerlei reclame borden van Pepsi, kraampjes en zelf een kabelbaan, dat alles vind ik best jammer. Ik kan wel begrijpen dat ze het doen,want er heerst grote armoede in dat gebied. Vervolgens kiezen de lokale mensen voor het toerisme om hun brood te verdienen. Ik ervaar het als een soort wisselwerking.
Het was gelukkig die dag totaal niet druk, maar ze verwachten na het Tet-festival echt massa toerisme, dus ik ben blij dat ik het nu heb kunnen bezoeken.
In de avond zijn wel samen met zijn drieën naar de oude wijk gegaan hebben daar gegeten bij een lokale eetkraam en wat gedronken in een café.
De laatste dagen:
De afgelopen twee dagen ben ik aan het werk geweest bij mijn project. Het is een centrum (Phuc Tue Center) waar kinderen met geestelijke beperkingen worden opgevangen.
Het is een non profit organisatie die niet wordt gesteund door de overheid. Het feit dat het niet wordt gesteund door de overheid, merk je meteen op. Het maakt best wel een armoedige indruk.
Het hoofd van het centrum is een tachtigjarige oudere Vietnamese vrouw, is hoorde van de lokale Vietnamese vrijwilligers van te voren, dat ze wat licht dementerend is.
Tijdens de kennismaking vertelde de lokale Vietnamese vrijwilliger wat over mijn achtergrond in Nederland, ze waren vervolgens zeer enthousiast. Iets te enthousiast als het aan mij lag, ze benoemde meteen dat er een aantal lastige gevallen waren die ik wel kon gaan begeleiden.
Dit voelde niet goed, waardoor ik ervoor koos om een grens te stellen. Ik heb vervolgens verteld dat ik geen dokter of psychiater ben.
Ze begrepen dit en benoemden vervolgens dat ik rustig kon gaan bouwen aan mijn verblijf hier.
Het werken in het verblijf bevalt opzich goed, maar ik ben niet enthousiast. Je moet veel initiatief tonen om wat voldoening uit je dag te halen. Daarnaast zet ik nogal wat vraagtekens bij de werkwijze neer van de leraren in het centrum.
Het is hier heel normaal dat je een pauze van 3,5 uur hebt. Ik vind het echt bijzonder, maar toch uitermate relaxt. Ja ik weet het, soms ben ik een luie donder.
Vandaag ben ik tijdens mijn pauze met de motortaxi naar de oude wijk gegaan. Het is vrijwel meteen onderhandelen met de motor taxi, aangezien het absurde bedrag wat hij vroeg.
In de oude wijk heb ik een tweetal shirts gekocht en een echte neppe RayBan zonnebril. Heb wat gegeten, voetbal gekeken en rond gelopen in de oude wijk.
Wat mij al vanaf dag een opvalt is dat het verkeer echt chaos is, maar dan ook echt chaos. De meeste vietnamezen zijn met alle respect, maniakken in het verkeer. Vooral in de als ik mij er in begeef bijvoorbeeld in de bus, taxi of motortaxi valt het op. Daarnaast is het heel normaal dat ten tijde van de spits (Rush Hour) ook scooters op de stoep rijden.
Ik ga nu maar is stoppen, we gaan hier film kijken met zijn allen!
Check jullie later allemaal, oftewel.... Xin Chao!
-
14 Januari 2014 - 15:35
Ben Diender :
Vincent een heel leuk verslag,geef acht dat ze je niet voor een film ster aan zien.Heel veel plezier -
14 Januari 2014 - 16:00
Leonie:
Joo sherpa!!
Wat leuk om je reisverslag te lezen! Pauze
Van 3,5 uur. Luie donder...Ga je zeker bij dimence ook
Proberen in te voeren -
14 Januari 2014 - 18:09
Hermien:
He wat leuk om wat te lezen van jouw. Zo te zien al het nodige meegemaakt en jeetje pauze van 3,5 uur!!! Veel plezier :-)
-
14 Januari 2014 - 19:47
Jannie Smit:
Wat een ervaringen. Heel bijzonder !
Veel succes ! -
14 Januari 2014 - 19:50
Je Moeder:
hoi vincent
ik vindt het fijn dat het goed gaat
veel liefs je vader en moeder -
14 Januari 2014 - 19:59
Tim En Erna:
lief broertje,
Met plezier lazen we je eerste ervaringen! Fijn dat je je draai zo snel al kan vinden. Je bent een kanjer.. Geniet ervan en we denken veel aan je...
Dikke kusss -
14 Januari 2014 - 20:17
Jessica:
Welcome in Asia Vincent. Grappig dat het dus blijkbaar in veel Aziatische landen hetzelfde is. Wel jammer dat je nog een beetje je vraagtekens hebt bij het werken op het project. En idd 3,5 uur pauze is gewoon een siesta zeg maar. Dus dan heb je een missie. De pauze verkorten naar een uur.
Groeten van Jessica Brink -
14 Januari 2014 - 20:23
Christien Weijmer:
Ha Kanjer, goed bezig hoor, wat leuk dat je ons zo een beetje mee laat beleven......je hebt een leuke schrijfstijl !! Sterkte daar en geniet.....groetjes van ons allen,christien -
14 Januari 2014 - 20:51
Willeke:
Leuk leuk!! Geniet ze en zet hem op. .. liefs -
15 Januari 2014 - 10:16
Marja:
Hoi Vincent
Leuk om te lezen!!! Geniet van je tijd daar!!! -
16 Januari 2014 - 10:51
Ellen Schilder:
Hey Vincent,
Wat een leuk verslag nu kunnen we een beetje meegenieten en blijven we op de hoogte van de dingen die je beleeft.
Dikke kus en groetjes van ons
-
16 Januari 2014 - 21:59
Ans:
Mooi reisverslag Vincent!
Het is net of ik er zelf bij ben, zie het zo voor me.
Blijf genieten van alles. -
18 Januari 2014 - 15:32
Anja Potkamp:
Hello, Big Brother: we are watching you from the other side of the world: you are so TALL.
Leuk dat het er toch van gekomen is, ik ben een klein beetje jaloers op je.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
